4.59 ik word net voor mijn wekker wakker. Vandaag is eindelijk de dag aangebroken, ik ga eindelijk naar Noorwegen. Ik vind het enorm spannend want wie weet hebben ze ineens andere regels of heb ik niet alle papieren in orde. Even later vertrekken mama, papa en ik naar Schiphol. Eenmaal aangekomen en na wat gezoek sta ik bij de incheck balie. De mevrouw doet haar ding en stelt een aantal vragen en ik krijg al een beetje meer stress. Gelukkig is alles goed en lopen we door riching de goede gate waar ik afscheid neem van mijn ouders. Het is een gek gezicht als ik verder loop. Bij de douane staat geen rij en de gate is zo goed als uitgestorven. Als enige zit ik ruim op tijd te wachten en langzaam komen er nog zo'n 5 andere rezigers bij. Ik kijk een beetje gek op als er een hele grote groep mannen aan komt lopen. Ik had ergens verwacht dat er heel weinig reizigers zouden zijn ivm het virus. In het vliegtuig zit ik naast een aardige Noorse meneer, de plek voor ons blijft vrij. Hij vraagt of ik belangstelling heb om daar te zitten waarop ik zeg dat ik daar heen zal verplaatsen als we in de lucht zijn. Als ik op de plek voor ons ga zitten krijgen we wat te eten: een bakje water, een stroopkoekje en een sandwich die bij mij niet zo in de smaak valt. Ik pak mijn tablet erbij en ga lekker een aflevering van Sherlock kijken, althans dat was het idee maar mijn ogen zijn zwaar en vallen langzaam dicht. Ook goed, ik kan dit powernapje wel gebruiken. Wanneer ik een geluidje hoor word ik weer wakker en zie ik dat er 40 minuten om zijn, waarna per toeval we nog een klein voedselpakketje krijgen.

Om 11.05 zijn we op Oslo aangekomen en moeten we door een paspoorten controle, deze duurt erg lang maar ik heb toch veel tijd om te doden. Als ik aan de beurt ben voel ik me toch weer een beetje paniekerig. Als ze zegt dat ze mij niet in het systeem kan vinden slaat de paniek bij mij enorm toe en geef ik dit aan want ze stelt allemaal vragen waar ik door de paniek geen antwoord op kan vinden. Ze vraagt me mee te lopen met een collega en een andere meneer, we worden naar de politie op het vliegveld gebracht en we worden verzocht te blijven wachten. Ik geef een update aan het thuisfront en zit met enorm veel paniek te wachten, rond 11.50 begon het wachten. Het bleef maar duren, het enige wat door mijn hoofd rond spookt is "ik word terug gestuurd, dit kan niet anders." Ik weet ook niet precies waarom ik er zit, het enige wat ik weet is dat deze mevrouw zei dat ik niet belangrijk was voor Noorwegen zelf. 20 minuten later komt iemand informatie bij mij vragen, ik leg alles zo goed mogelijk uit en geef het nummer van Tove. Wanneer om 12.43 de deur eindelijk weer open gaat en de persoon die er uit loopt mijn naam roept en ik braaf mee loop naar de uitgang van deze politie wachtkamer zie ik deze hele trip in het water vallen. Bang on naar huis gestuurd te worden kijk ik de meneer angstig aan en geeft hij mijn id, contract en werk certificatie terug en zegt dat alles goed is. Er is denk ik nog nooit zo'n grote last van mijn schouders gevallen dan toen ik die woorden hoorde. Ik word mee gestuurd met een andere meneer die mij naar de bagage hal brengt. Als we een gezellig kletsje hebben gemaakt legt hij uit hoe ik nu bij mijn tas kom. Ik tref mijn tas aan in een op mij na lege hal. Het geeft een beetje een gek gevoel, als ik dan de weg naar de incheck balie heb gevonden zakt de realiteit in. Ik ga echt. Ik ga echt 4 maanden naar het noorden van Noorwegen om daar te gaan werken.

Nu snel weer door de douane maar dit loopt niet geheel vlekkenloos. Ik had twee apparaten op elkaar gelegd waardoor ze niet konden controlen of alles wel goed was, ook was ik door de overgebleven adrenaline vergeten om mijn oortjes uit mijn zak te halen waardoor mijn been werd gefouilleerd. Aangekomen bij de gate koop ik wat te drinken, wat nog best lastig is want je hebt geen idee wat het is of hoe duur het is. Ik ben er wel moe van, dus ik besluit in het vliegtuig nog even een dutje te doen. Dit is nog best lastig omdat ik naast de vleugel zit en dit een enorm kabaal maakt. 50 minuutjes later word ik weer wakker en ga ik Sherlock verder kijken. Maar dan krijgen we heel veel turbulentie en doe ik een poging om uit he raam te kijken maar het is enorm bewolkt. Eenmaal geland vind ik het zo gek, ik ben er gewoon. Een nieuwe periode in mijn leven waar ik al driekwart jaar naar uitkijk gaat gewoon echt gebeuren. Ik sjok achter de menigte aan naar de bagage hal waar ik in ontvangst word genomen door Tove. Als ik mijn tas heb lopen we naar haar busje en heb ik een glimlach van oor tot oor. Ik kijk mijn ogen uit, er ligt mega veel sneeuw en ik ben zo blij. 40 minuutjes later komen we op haar boederij aan en maak ik contact met de andere twee working guests. Will uit Engeland, die begin mei weer terug gaat en Sara uit Spanje die door de maatregelen vandaag niet kan vertrekken en een enorme omreis moet gaan maken als ze terug gaat. Tove loopt samen met mij een rondje op de boerderij en kletsen we gezellig. De avond heb ik rustig aan gedaan en vooral veel gekletst met Sara. Ik ben wel echt enorm moe van vandaag en trek me terug op mijn tijdelijke kamer. Ik heb zo enorm veel geluk gehad vandaag. Dit maak ik niet nog een keer mee.

Favoriet Noors woord van de dag: bagasjehall